Rozdział 17 - "Jestem pewien, że oni je porwali"

Lara otworzyła oczy. Nie miała pojęcia, która mogła być godzina, bo w samochodzie i tak było cały czas ciemno - efekt zaciemnionych szyb. Tuż nad nią leżał Maykel i wpatrywał się w nią wesoło. Ręką gładził jej włosy, a drugą trzymał pod jej plecami. Gdy uśmiechnęła się do niego, powitał ją ciepłym pocałunkiem.

- Cześć - szepnął, tym razem muskając wargami jej czoło.
- Cześć, długo tak patrzysz jak śpię? - mruknęła sennie Lara.
- Mógłbym wieki patrzeć jak śpisz i by mi się to nie znudziło - odparł, zakreślając palcem łuk jej brwi. Lara ponownie westchnęła, pozwalając by Maykel przesuwał ręką po każdym elemencie jej twarzy. Jego palec właśnie obrysowywał jej wargi, by ponownie powrócić pogłaskać ją po skroni.
- O czym myślisz? - spytał, po dłuższym wpatrywaniu się w jej oczy.
- O tym… - Uśmiechnęła się Lara, a w oczach znów pojawiły jej się diabelskie ogniki. - Że w aucie tego jeszcze nie robiłam!
Maykel wybuchnął śmiechem.

 - Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko, że stało się to tutaj - odparł.
- Skąd. - Lara też się zaśmiała. Widać było, że była zrelaksowana i zadowolona. - To było fascynujące przeżycie. No i z dzisiejszą nocą, pokochałam do głębi również twój samochód.

- No, obym nie musiał być zazdrosny! – Teraz roześmiali się oboje. Maykel znów pogłaskał ją po włosach. - A pod prysznicem to robiłaś? - zapytał po chwili.
- Nie, a ty? - Lara też była ciekawa.

- Nie, ale sądzę, że też musi być fascynująco - powiedział.

Lara spoważniała. Z całej siły odepchnęła Maykela od                         siebie, zmuszając go do pozycji siedzącej, po czym usiadła na nim i objęła za szyję, patrząc mu głęboko w oczy.

- Z tobą chciałabym spróbować - rzekła, wpijając się ustami w jego usta. Znów zaczęli całować i dotykać się zachłannie, jakby nie widzieli siebie przez ponad rok.

Byli już nieźle zgrzani, gdy dosłownie zatrzęsło się auto. Lara stłumiła okrzyk i z całej siły wtuliła się w ciało Maykela. Ten też miał nieciekawą minę.

- Co to było? - spytał zaskoczony.

 - Auto się zachybotało - niedowierzała kobieta.

 - Jak może się chybotać auto? - zapytał Maykel i następnie obydwoje wybuchnęli cichym śmiechem, zdając sobie sprawę ze swojej jakże inteligentnej rozmowy.

        I wtedy auto zatrzęsło się ponownie, a na zewnątrz dało się dosłyszeć czyjeś głosy.

- Niezłe autko, ale co za idiota zaparkował go pod naszym domem? - mówił jakiś mężczyzna.

 - Nie wiem, ale zostaw Zip, nie trzęś nim, bo jak przyjdzie tu              właściciel, to się kurwa doigrasz - odpowiedział drugi.

 - Ale zobacz - upierał się ten pierwszy - okna są ściemnione, a może ktoś jest w środku?

 - O, kurwa - wyszeptali do siebie bezgłośnie Lara z Maykelem. Croft bardzo chciała, by jej kumple już zostawili to autko w spokoju.
- A szarpnij za klamkę, sprawdź czy drzwi są zamknięte - doradził ktoś wybitnie mądry.

 Po sekundzie ktoś energicznie pociągnął za klamkę, lecz drzwi się nie otworzyły.
- Zamknięte - stwierdził ktoś z rezygnacją. - To idziemy do domu, Lara powinna zaraz wrócić z imprezy.

 - Tej też odbiło jak widzę. Od kiedy z imprezy ona przychodzi dopiero na drugi dzień, o ile w ogóle ma zamiar się tu dzisiaj zjawić? - Głosy oddaliły się i nie dało rady usłyszeć odpowiedzi na to pytanie.

Dwójka w samochodzie popatrzyła na siebie z lekkim             przestrachem, ale już za chwilę zachichotali radośnie.
- Ale numer. - Maykel przytulił kobietę do siebie. – Wiesz, kto to był?
- To Zip z Alisterem. Alister na pewno dzisiaj przyjechał w odwiedziny, często tak robi, dlatego o mnie pytał. No, a Zip mieszka w Croft Manor, pomaga mi. - Lara pocałowała Maykela w czoło. - A co, przestraszyłeś się? Przyznaj, że tak.

- Trochę - odparł ze śmiechem. - Bo nie wiedziałem kto to, a seks  w miejscach publicznych niestety jest karalny, złotko.
- A co, to jest miejsce publiczne?

- Nie skąd, środek ulicy, wśród tłumów przechodzących ludzi, skąd.
- Och, nie kpij.

-  Nie stoimy na twoim podjeździe przecież, tylko za bramą na ulicy, jakbyś zapomniała.

- Przecież jesteśmy w samochodzie, nikomu nie każemy zaglądać tu do środka! I mamy zaciemnione szyby.

- Gdyby nie te szyby, to nie wiem, czy bym się na to w tym miejscu pokusił.
Znów się zaśmiali.

 - Kochanie, wiesz, że musimy się rozstać na chwilę, nie? - wyszeptał Maykel. Lara ciasno otoczyła go ramionami.

 - Ani mi się waż, nigdzie nie idziesz. - Pocałowała go w szyję.
- Muszę.

 - Nie idziesz.

- Tylko na pół godziny.

- Nie idziesz.

- Kochanie.

 - Skarbie.

 - Muszę.

 - Nie ma mowy! - Lara groźnie popatrzyła mu w oczy. - Nie pozwalam ci.
Maykel wzdycha głęboko.

- Kochanie, muszę wrócić na chwilkę do domu, sprawdzę co z Amelką i wrócę do ciebie. To dosłownie niecałe pół godziny.
- Przecież z Amelką jest Cornelia. - Lara mocniej zaplotła swoje ręce dookoła szyi mężczyzny. Całowali się chwilkę, po czym Maykel delikatnie, aczkolwiek stanowczo odepchnął kobietę od siebie.
- No właśnie – powiedział, rozglądając się po pomieszczeniu w poszukiwaniu swoich spodni. Gdy je w końcu znalazł, wyciągnął z kieszeni telefon. - No właśnie, Cornelia miała mi zaraz napisać czy wszystko okey. A tu już jest południe od wczoraj, a ona się nie odezwała. Ani jednego połączenia.
Lara świdrowała go wzrokiem. Odrzuciła długie włosy do tyłu w geście rezygnacji.
- Masz rację. - Poddała się z westchnieniem. – Sprawdź, co tam się dzieje.
- Dziękuję. - Maykel ponownie wziął ją w ramiona. - Ty teraz też wracaj do domku, jak grzeczna dziewczynka, która...

 - Która przespała się po balu u koleżanki. - zachichotała Lara, kończąc opowieść. - A ty wracaj do mnie zaraz.

***

Lara wbiegła do rezydencji w kilku tanecznych podskokach. Chłopaki usłyszeli stukot szpilek na płytkach, więc wysypali się na korytarz, by ją powitać.
- Jest imprezowiczka. - Uśmiechnął się Zip, podchodząc i obejmując ją. - Dobrze się bawiłaś?

- Niebiańsko - odparła Lara, zgodnie z prawdą.

- No, no, no. – Zip był zaskoczony. Uścisnął ją na powitanie. – No, no, od kiedy pamiętam, zawsze nienawidziłaś przyjęć, robisz postępy, jak widzę.
- Bo wszystko zależy od towarzystwa, no! - Roześmiała się Lara.
- A co, teraz było dobre?

- No i jeszcze jak! - odparła kobieta.

 - I jaka ładna sukienka - dorzucił Alister po chwili. - Ale czekaj... – Sięgnął ręką do jej talii i coś poprawił. - Falbanka ci się  zagięła. - Usprawiedliwił się.

Lara spłonęła rumieńcem. Pewnie Maykel ubierający ją w samochodzie nie zwrócił uwagi na taki szczegół. Zakaszlała.

- Eh... no tak, dzięki – odparła. - To idę do siebie, zaraz do was zejdę. - Obiecała i oddaliła się w stronę łazienki. Jednak tuż przy  drzwiach, tknięta dziwnym przeczuciem, wróciła i podniosła torebkę, którą przed chwilą położyła na stoliku. Wyjęła z niej telefon i powróciła do łazienki. Położyła komórkę na pralkę, rozebrała się, po czym weszła pod prysznic. Gorąca woda działała jak kojący balsam, kobieta stojąc pod strumieniem bieżącej wody, przypominała sobie dotyk rąk Maykela na swoim ciele. Nagle, z rozmyślań, wyrwał ją dźwięk grającego telefonu na pralce. Chwaląc w duchu swoją kobiecą intuicję , Lara chwyciła słuchawkę i uśmiechnęła się na widok tego, kto dzwonił.

- Kochanie, już za mną tęsknisz? - zamruczała kusząco, odbierając połączenie.
- Laro... - Maykel z trudem wymówił jej imię. Jego głos był przytłumiony i brzmiał tak, jakby mężczyzna stał nad krawędzią przepaści albo miał przystawiony karabin do pleców. Coś w jego załamanym tonie sprawiło, że Lara poczuła się, jakby ktoś przed chwilą dał jej w twarz.
- Co się stało?!!! - ryknęła w słuchawkę. Jej niezawodne przeczucie mówiło, że to coś złego. Na myśl, że Maykelowi działa się jakaś krzywda, w Larze zakotłowała się krew. - Maykel, co się dzieje?!!

- Laro... Amelka...

- Mów głośniej do diabła!!! - krzyknęła kobieta, zatykając dłonią lewe ucho, by móc lepiej słyszeć stłumiony głos w słuchawce. Doczekała się odpowiedzi dopiero po chwili.

- Amelka. Nie ma jej. Cornelii też nie ma. - Głos trząsł się, trudno było dokładnie zrozumieć słowa. - Jestem pewien, że oni je porwali... Jestem pewien... Laro...

- Kto?!! - spytała Lara, ale tym razem nie doczekała się odpowiedzi. Wizja Maykela bliskiego obłędu i kompletnie nie w stanie do życia, sprawiła, że kobieta w jednej chwili znalazła się przy drzwiach. - Spokój!!! Słyszysz?!! Już do ciebie jadę, nie waż się ruszać z miejsca!!! - Rzuciła telefon, porwała w ręce sukienkę i już jej nie było.

- Laro!!! - wykrzyknęli jednocześnie Zip z Alisterem, podbiegając do okna. Odpowiedział im silnik odpalanego auta i już po chwili samochód z Larą za kierownicą zniknął im z oczu. Osłupiali faceci stali w oknie, przeklinając narwany temperament swojej przyjaciółki.

CDN

Kochani moi!!!  Chciałabym zapowiedzieć, ze rozdział ten jest dedykowany pani, która znana jest wśród nas jako Lilka11. Bez niej kto wie, czy powstał by jeszcze jakikolwiek rozdział w tym opowiadaniu, czy bym się na niego odważyła.

Lilka, Twoja anielska cierpliwość i podtrzymywanie na duchu bardzo mi pomaga. Dziękuję ci za wszystko co robisz, co zrobiłaś i za tą wiarę we mnie, która sprawia, że naprawdę chce mi się dalej pisać i wydaje mi się, że ta praca ma jednak jakiś sens. Dziękuję ;-***
A i jeszcze jedno. Cały ten szablon i ogółem wygląd bloga to także jej robota. Zrobiłaś mi ślicznego bloga, Lilko, który już sam w sobie powinien zachęcić do czytania. Dziękuję;-***

No i to by było na tyle. Za treść możecie winić tylko mnie, bo ja jestem za nią odpowiedzialna. Jak coś się nie podoba - piszcie śmiało, nie obrażę się, a chętnie przyjmę szczerą krytykę. Pozdrawiam