Rozdział 22 - Gwóźdź programu

- Teraz mnie słuchać - rozkazał groźnie Will, stojąc z ekipą i Larą na lotnisku. - Zbiry jak nas złapią, to zapewne przeszukają. Cwany podstęp polega na tym, abyśmy schowali na sobie broń.

Lilly dopięła kaburę na broń w talii, a Lara poprawiła swoje pistolety przy boku.
- Nie, nie. - Pokręcił głową Will, widząc ich poczynania. - Schowajcie pistolety w takich miejscach... yh, no wiecie, najlepiej w takich dość intymnych, gdzie jest szansa, że przeciwnicy nas nie będą obmacywać. Wtedy z nienacka wyciągniemy ukrytą broń i się obronimy.

Lara uniosła brwi i popatrzyła na Lilly. Obydwie z głośnym westchnieniem zniecierpliwienia schowały na sobie broń.
- I gra gitara - powiedział Will i wszyscy skierowali się do auta, które załatwił telefonicznie Rob. Miał tu swoich kumpli, którzy okazali się pomocni.
- Kurwa, ale gdzie my właściwie jedziemy? - zapytał Sven, który ostatecznie dopiął swego i do Chin poleciał z nimi. - Przecież nie wiemy, gdzie oni się ukryli!

- Ja myślę, że powinniśmy najpierw sprawdzić w zbrojowni, tam obok Pałacu Smoka, gdzie Lara szukała sztyletu - podsunął Rob, patrząc wyczekująco na Maykela. Ten skinął przyzwalająco głową i Will, siedzący za kierownicą ruszył z miejsca. Maykel nie odzywał się ani słowem podczas lotu do Chin i jak widać teraz też nie zamierzał zrezygnować z milczenia.

Wjechali w jakąś ciemną uliczkę z obskurnymi domami. Jedyną atrakcją tutaj był czarny motocykl z obejmującymi się ludźmi, których minęli. Maykel nawet nie zaszczycił ludzi spojrzeniem, podobnie jak jego ekipa. Tylko Lara aż się odwróciła wyglądając za motocyklem.
- STOP!!! - wrzasnęła tak nagle i tak głośno, że Will nie mógł się nie zatrzymać. Opony ostro pisnęły, a wszystkich aż zarzuciło do przodu.
- Lara, na Boga!!! - wkurzył się Will. Ale Lara już go nie  słuchała, wyskoczyła z samochodu i wybiegła na chodnik, patrząc przed siebie.
- Co jest? - Rob otworzył szybę.

- Ej... - Lara stanęła jak wryta. – Ej, wiecie co... - Otworzyła szeroko  oczy, próbując coś wypatrzyć i się upewnić. - Nie chcę wam robić zbędnych nadziei... - Przechyliła głowę w bok. - Ale wedle mnie, to tam stoi Cornelia.

- Co?!! - Maykel pierwszy wyleciał z auta, potem dopiero inni.
- Tak, to Cornelia - powiedziała Lara pewna siebie. – Popatrz. - Wskazała Maykelowi widok przed sobą.

Rzeczywiście, co do tego nie było wątpliwości. Przed nimi, oparta o motor stała Cornelia, którą łatwo szło rozpoznać po zielonej, balowej sukience i tych złocistych, wijących się do pasa włosach. Stała, opierając głowę o jakiegoś faceta, którego z daleka rozpoznała tylko Lara.
- Cornelia, Cornelia!!! - Maykel rzucił się pędem przed siebie. Reszta zrobiła  to samo.

- O kuźwa, to Maykel!!! - Cornelia pospiesznie wytarła zapłakaną twarz i usiłowała udawać dzielną. Kurtis odsunął się od niej bez słowa.
- Cornelia! - Maykel dobiegł do niej, a ona rzuciła się w jego ramiona. Tak jak Kurtis się spodziewał - nie wytrzymała z odważną miną zbyt długo. Już za pierwszym dotykiem Maykela rąk na sobie, wybuchnęła gromkim płaczem, wyrzucając z siebie i ból i strach i wszystko razem.

Maykel tylko przelotnie spojrzał na Kurtisa, od razu rozpoznając w nim swoją ofiarę po balu, lecz nie miał czasu cokolwiek do niego powiedzieć, bo zajął się rozhisteryzowaną Cornelią. Dobiegła do nich reszta ekipy i wszyscy otoczyli ich kręgiem na chodniku. Tylko Lara się odłączyła. Podeszła do Kurtisa i dotknęła jego ręki.
- Jak się masz? - spytała, wiedząc, że była mu to winna.

Odsunął jej rękę od siebie.

- Chyba dobrze, jak widać - rzekł. Lara nie miała szans na prywatną rozmowę z mężczyzną, bo już za chwilę napadli go pozostali członkowie ekipy.
- Co tu się stało? Czy coś widziałeś? - pytał Rob, zapominając, w jakich stosunkach rozstali się ostatnio.

- Zależy, co was interesuje - odparł Kurtis.

- Jak ją odnalazłeś? - spytała Lilly, wskazując na Cornelię.
- Nie musiałem jej szukać. - Kurtis włożył ręce do kieszeni. - Była nieopodal. Zobaczyłem tylko jakąś grupę ludzi, którzy ją bili. Wiedziałem, że nie miała z nimi szans, więc jej pomogłem.

 Lara uśmiechnęła się. Dobrze wiedziała, że Kurtis mówił prawdę, co do tego nie miała wątpliwości. Od kiedy go znała, zawsze był dżentelmenem. Widok bezbronnej kobiety bitej przez silniejszych facetów, na pewno nie pozostał mu obojętny.

- A czy była z nimi dziewczynka? - Zadał kolejne pytanie Rob.
- Dziewczynka? - Kurtis zamyślił się. - Nie, nie widziałem żadnej dziewczynki - odparł po chwili.

- Ale była - chlipnęła Cornelia, odsuwając twarz od torsu Maykela. - Była cały czas ze mną. Potem rzucili się na mnie, a ją zabrali. Nie mogłam ich zatrzymać. Maykel przepraszam, naprawdę nie mogłam... - Głos kobiety znów się załamał.

Maykel ujął w ręce jej twarz i pocałował w czoło.
- Wiem kochanie, wiem, że zrobiłaś wszystko. - Uspokajał ją, patrząc w jej błękitne oczy. - Nikt cię za nic nie wini.

Wszyscy stli cicho, obserwując tę scenę i myśleli, co robić dalej. Cornelia w końcu wypłakała się i odkleiła od Maykela. Ten wykorzystał okazję  i podszedł do Trenta. Mierzyli się przez chwilę wzrokiem, po czym Maykel wyciągnął przed siebie rękę.

- Dziękuję – powiedział. - Za nią. - Dodał, wskazując na Cornelię.
Kurtis wahał się przez chwilę, ale w końcu uścisnął dłoń Maykela.
- Dobra, co robimy? Ruszmy się - powiedział Will.
- Właśnie, Cornelia, może ty wiesz, dokąd oni mogli zabrać małą?
- No, no, no! - Nim Cornelia zdążyła odpowiedzieć, rozległ się ironiczny głos za nimi. – No, no, no, a kogo my tu mamy?

Wszyscy odwrócili się jak na komendę i... stanęli oko w oko z lufami karabinów w nich wycelowanych. Za nimi bowiem stały zbiry, a pośrodku nich uśmiechnięty Marc.

- Pani Larunia - powiedział uszczęśliwiony, patrząc na nią z dziwnym błyskiem w oczach.

- Marc! - Lara rozpoznała członka "swojej" ekipy. - On nam pomoże! - zawołała do swoich.

- No ale oczywiście, że ci pomogę, skowroneczku! – zapewnił ją Marc i z debilnym uśmiechem do niej podszedł. - Nikt w to nie wątpi, że ci pomogę, nawet pan Maykelek! Co nie, panie Maykelku? A jak pan myśli, bo ja sądzę, że ona mi też pomoże, a pan jak uważa?
- Odpierdol się od niej! - parsknął Maykel, a Marc i zbiry aż zanieśli się radosnym kwikiem, słysząc to.

- Brać ich, szybko - rozkazał leniwie Marc i puścił do Lary oczko. - A im szybciej, tym lepiej, nie, słonko?

Zbiry rzucili się przed siebie, lecz oczywiście napotkali opór - ekipa również rzuciła się do ataku. Lara stała przez chwilę skołowana. Miała lać swoich?! Co tu się wyprawiało do diaska?! Lecz kiedy dwóch zbirów rzuciło się do niej z kajdankami, nie miała wyboru. I ona zaczęła się bić.

Szarpanina trwała przez dłuższą chwilę, ale silnych mafiosów było więcej - już po chwilce wściekła, zgrzana ekipa została zakuta w kajdanki łącznie z Kurtisem, który miał po prostu pecha, że się tu znalazł. Pomysł Willa aby pochować spluwy był genialny, ale nie wypalił, bo mafiarze mieli nowoczesny sprzęt. Nie musieli ich obmacywać, tylko prześwietlili ich z góry do dołu. Złośliwe urządzenie nie przestawało pikać, dopóki nie złożyli w ręce mafiarzy ostatniego pistoletu. I znaleziono diament w kieszeni Maykela.
- Cudownie - podsumował Marc, biorąc go do rąk i wciąż patrząc na Larę rozbierającym wzrokiem.

Lara czuła się lekko nieswojo, odwróciła od niego oczy. Wszyscy byli zgrzani i wściekli. Nie mówiąc już o Kurtisie, który aż kipiał z nerwów. W końcu dostało mu się niepotrzebnie. Znalazł się nieodpowiednim miejscu, w nieodpowiednim czasie.

- Wyprowadzajcie ich! - rozkazał Marc.

Zbiry zaczęli pchać przed sobą więźniów. Skierowali się do jednej z obskurnych chat.

- Idziemy, uwaga na stopnie he, he, he! - Bandyci wpychali wszystkich do budynku.
- Co z nami zrobicie? - zapytała przestraszona Cornelia.

- Ugotujemy na parze jak kluchy! - Ubawił się zbir.

 Szli ciemnymi piwnicami. Było tak ciemno, że Lara po prostu nie widziała już nikogo przed sobą. Czuła tylko mocne ręce mafiosa, który ją trzymał. Cholera, potężny gość, nie dałaby rady mu się wyrwać. Już bolały ją ramiona od jego zaciskających się palców.

 Słychać szczęk metalowych drzwi i przerażony krzyk osób z przodu. Wszyscy zrobili protest i cofnęli się w tył, zamiast wchodzić. Zbiry siłą popchali ich do pomieszczenia. W końcu, po wielkich trudach, znaleźli się w środku. Lara zamarła, na widok przed sobą.

 Sala nie była duża, ale... Ale na podłodze stało sobie niewinnie około dziesięciu bomb.

- Boże… - Lara stanęła jak wryta. - Boże, to wysadzi pół miasta – oceniła.
- Większą połowę - poprawił pobladły Kurtis.

- Dobra, rozdzielamy ich! - Zbiry złapali najpierw Lilly z Cornelią i umieścili je na bombach. Następnie zrobili to samo z resztą, wśród ogólnych protestów.

- Pojedynczo, pojedynczo, dla wszystkich są miejsca siedzące!!! – krzyczeli rozbawieni mafiarze.

Lara stała przerażona, patrząc na zamęt przed sobą.
Cornelia i Lilly krzyczały tak głośno, że ich głos odbijał się echem po ścianach. Lara dziwiła się, dlaczego jej samej nie pchają na bombę. Zbir, który ją trzymał, wyciągnął tylko chusteczkę i mówiąc:
- Ale mi będzie brakowało tych wrzasków! – Udawał, że płacze.

Przyszła kolej na mężczyzn. Tu było ostro. Faceci wyzywali, opierali się, a nawet doszło do szarpaniny Kurtisa ze zbirem. No cóż, Kurtis przegrał i razem z innymi wylądował na bombie. Związani, zaczęli się szarpać, jednocześnie próbując uwolnić.

- Macie siedzieć na dupach i ani jednego słóweńka!!! Ani, ani!!! - wygrażali mafiosi.
TRZASK!
- La, la, la. - Do pomieszczenia wszedł wyluzowany Marc.

Lara zrozumiała, że blondwłosy szef był jednak przeciwko nich, dlatego patrzyła na niego groźnie.

- Dobrze się bawicie? - spytał rozweselony swoich wspólników.
- Świetnie, szefie!

- No, tak… - Uśmiechnięty Marc zmierzył wzrokiem przerażonych i rozkrzyczanych ludzi, siedzących na bombach. - Jaki wesoły widok! Można się uśmiać do łez! Czyż nie?!

- Tak jest! - zgodzili się z nim mafiosi.

- Tak, ale najlepsze dopiero się zacznie! - Marc uśmiechnął się szerzej. - Oto gwóźdź dzisiejszego programu, Lara Croft!!! - Wskazał na kobietę, stojącą wciąż ze zbirem w rogu sali. Mafiarze zaczęli wiwatować "LA-RA, LA-RA!!!" i bić brawo, jak w cyrku, gdzie faktycznie pojawia się jakaś gwiazda, a zbir trzymający Larę, popchnął ją do Marca na środek sali.
CDN