Rozdział 25 - Pomoc nadchodzi

- Ło, ho, ho, ale sexy majty! - zawołał mafiarz i biorąc Amelkę za ręce, zmusił ją do potańcówy, podczas gdy Maykel szalał z furii, próbując się wyrwać i pomóc córce. Kolejny porywacz rozwiązał i tak już ledwo żywą ze strachu Cornelię i zmuszał ją, aby tańczyła z nim tango na stole. A jeszcze inny podszedł do Lilly i stanął naprzeciwko niej.
- A cóż to za słodka dziewucha? - spytał i przymierzył się, aby ją rozwiązać. Jednak Lilly w przeciwieństwie do Cornelii nie dała sobą pomiatać - splunęła w twarz zbiorowi, a następnie zasadziła mu kopa z buta. Ponieważ zbir się nad nią pochylał, jej stopa trafiła go prosto w klatę. W tym wyniku zbir poleciał do tyłu z dobre 3 metry.
- Wow... nieźle - pochwalił Kurtis pełny podziwu, siedząc obok niej.
- Dziękuję - odparła Lilly i uśmiechnęła się, jakby chciała powiedzieć "nie takich to już powalałam na ziemię".

        Więc mafiarz się przestraszył i więcej do Lilly nie podszedł. Zajął się tańcem z pozostałymi kumplami. I tutaj widok byłby bardzo idylliczny: muzyka grała, pieniądze fruwały po pomieszczeniu, zbiry tańczyły, Marc wciąż całował Larę, tylko przerażone twarze osób siedzących na bombach tu nie pasowały.

 - To co... - Syknął wniebowzięty Marc. - Może posuniemy się trochę dalej? - zaproponował i już chciał przeciąć nożem spodenki Lary, gdy do pomieszczenia wpadł jakiś spłoszony zbir.

- Szefie, spieprzajmy stąd!!! Nakryli nas!!!

- Jasny gwint!!! - Marc jak oparzony odskoczył od Lary. - Kto?!!
- Jakaś inna ekipa, kurwa szefie, ile ich jest!!! Całe stado!!! Nawet jakbyśmy chcieli ich powstrzymać, to nie damy rady!!!
"W samą porę, błagam niech oni tu przyjdą"- myślała Lara gorączkowo.
- Biegną tu, szefie!!! - zawołał inny bandyta, wyglądając przez okno. - Faktycznie jest ich jak mrówków, nie mamy szans!!! Musimy spieprzać helikopterem!!!

Siedzący na bombach zmierzyli się wzrokiem pełnym nadziei, ale też zdziwienia.
- Skąd jakaś obca ekipa mogłaby wiedzieć, że tu jesteśmy? - szepnęła niedowierzająco Lilly.

Tylko Rob uśmiechnął się zwycięsko.

- Nigdy dosyć ostrożności - zwrócił się do Maykela. - Zapamiętaj sobie, że nigdy nie odrzuca się pomocy.

 Maykel mierzył go wzrokiem.

 - Zip. - Olśniło go nagle. - Kazałeś Zipowi brać ekipę i tu do nas przyjechać?!
- Mniej więcej tak. - Rob wciąż się uśmiechał. - Widać, ze gość jest solidny i można na nim polegać.

Pozostała jeszcze jedna kwestia do wyjaśnienia.
- Skąd oni kurwa wiedzieli, że jesteśmy akurat w tym budynku?!! - wołał Marc rozwścieczony. - Przecież sprytnie się ukryliśmy!!!

 I to zostało wyjaśnione.

 - Prowadzi ich jakiś rudy pies!!! - krzyknął ten zbir, co wyglądał przez okno. - Najpierw obwąchał motor, a potem ruszył tu do budynku!!! Cwana bestia pewnie wyczuła nasz trop!!!

 - Jenna - szepnął niedowierzająco Maykel.

- Jenna - przytaknęli mu niepewnie inni.

 - Jenna - powtórzyła i Lara pełna nadziei.

I rzeczywiście ku ich radości i przerażeniu zbirów, po paru sekundach do pomieszczenia wpadła Jenna. Pies miał wciąż zakrwawiony grzbiet i wydziargane futro, lecz tylną łapę ktoś przewiązał mu bandażem, co zresztą rozwścieczonemu psu nie przeszkadzało w ataku. Z całej siły powalił na ziemię pierwszego lepszego zbira i nim kto zdążył zareagować - rzucił się do jego gardła. Już po chwili facet broczył krwią z rozgryzionej tętnicy i tracił życie, a husky ruszył do kolejnego mafiarza. No cóż, psia bohaterka pewnie wytępiłaby w przeciągu światła większą część zgrai, lecz niestety nie dane jej było pocieszyć się zwycięstwem.
- Ty zapchlony kundlu! - Marc wyciągnął spluwę i wystrzelił do psa. Ten z głośnym skamleniem runął na podłogę, zamieniając się w wielką rudą plamę pomieszaną z własną kałużą krwi.

Maykel skrzywił się. Nie miał pojęcia, ile jeszcze razy Marc zdoła skrzywdzić w życiu jego córkę. Bo biedna Amelka bardzo płakała, musząc patrzeć na śmierć swojego ulubionego zwierzątka.

- Odpalać zegar, kurwa!!! Już!!! - Marc odkuł Larę, rzucił ją na bombę i mocno przywiązał. Podobny los spotkał uwięzioną na chwilę Amelkę i Cornelię. Zegar ruszył. - Nigdy nie byłem stały w uczuciach! - powiedział Larze Marc na odchodnym i wybiegł z pomieszczenia.
- Pa, miłego lotu w kosmos!!! – Życzyli mafiosi, wybiegając z pomieszczenia.   Wszyscy opuścili salę, zamykając za sobą ciężkie drzwi.

 - Aaaaaaa!!! - Teraz to już jest istna wieża Babel: wszyscy wrzeszczeli, próbowali się wydostać, lecz wszystko na nic.

 Pierwsza bomba rozpoczęła odliczanie.

10, 9, 8...

- Aaaaaaaaaa!!! Aaaaaaa!!!

TRZASK!!!
- Uciekajcie!!! - Wpadła do pomieszczenia wspomniana przed chwilą ekipa z Zipem na czele. W mgnieniu oka rozkuwali uwięzionych. - Kogo odepniemy, ten niech ucieka na zewnątrz!!!

Trent uciekając, porwał w ręce Churigai leżące na ziemi.
...7, 6...

- Kurde, już odlicza! - Zip przyklęknął obok bomby, lecz uśmiechnął się radośnie. - Prościutki mechanizm! Na szczęście mam w tym sporą wprawę! - Zaczął wprowadzać jakieś kody. Bomba przestała liczyć czas. - Ha!!! - zawołał Zip triumfalnie. - Zostało mi tylko 9 bombek!

Niestety krzyczał sam do siebie, bo w pomieszczeniu nie było już nikogo. Wszyscy spieprzali ciemnymi korytarzami na zewnątrz. Jak na złamanie karku lecieli po schodach, po zakrętach. Wybiegli w końcu na dwór. Maykel przepuścił wszystkich przed sobą i upewniwszy się, że jego najbliżsi byli już poza zasięgiem wybuchu, który za chwilę miał nastąpić, wrócił do budynku.

- Jak idzie?!! - krzyknął do Zipa, klęczącego na podłodze i majstrującego przy bombie.

- Świetnie, to już ostatnia! - odkrzyknął, wskazując na najmniejszą bombę, przy której obecnie grzebał. Maykel nie podzielał jego entuzjazmu.
- Zip... - Rzekł i chwycił go za ramię. - Ale nie zdążysz już jej wyłączyć!!! Zobacz, już rozpoczęło się odliczanie!!!

 Rzeczywiście, zegar wskazywał 20 sekund.

 - Trudno. Spadaj stąd i się ratuj. Ja zostanę i spróbuję wyłączyć ją do końca.
- Chyba ci odbiło, jeśli myślisz, że cię tu zostawię!!! - krzyknął Maykel.
- To poświęć się też, pewnie!!! Tyle, że w przeciwieństwie do mnie, ty pozbawisz opieki tę małą i pogrążysz resztę swojej rodziny!!! – wrzeszczał Zip.
Zegar wskazywał 15 sekund.

- Nie zamierzam się poświęcać, ty kretynie, tylko ciebie ratować!!! - Maykel chwycił Zipa za szmaty i z całej siły pociągnął w kierunku drzwi.

Teraz już czarnoskóry nie miał wyboru - stracił cenne sekundy i w chwili obecnej było już pewne, że bomby nie zdążyłby rozbroić, a gdyby tu został, to niechybnie by zginął. Rzucił się więc razem z Maykelem do ucieczki. Z tego wszystkiego jeszcze pomylili korytarze i trafili w ślepy zaułek.
- Kurwa!!! - wrzasnął Zip.

- Kurwa!!! - Jednocześnie zaklął Maykel.

No, najprawdopodobniej by tu zginęli, gdyby nie jeszcze jedna dobra dusza, która troszczyła się o nich.

- Co wy tu wyprawiacie do jasnej cholery?!!! - Przed nimi stanęła Lara. Widziała, jak Maykel wracał do budynku i zaniepokojona zrobiła to samo. Popatrzyła na nich i pojęła wszystko w jednej chwili. - Tam jest wyjście, za mną!!! - rozkazała i we trójkę rzucili się w boczną alejkę. Ułamki sekundy dzieliły ich od wybiegnięcia na zewnątrz.

 4, 3, 2....

 - Na ziemię!!! - zawyrokował Maykel, gdy znaleźli się już na dworze. Na siłę pociągnął Larę za rękę, przewracając ją na trawę, a sam jednocześnie opadł na nią i przykrył własnym ciałem. Obok niego wylądował Zip.

Nastąpiło wielkie, ogłuszające BOOM i różnorakie dechy zaczęły fruwać w powietrzu wraz z innymi kawałkami twardych i nadpalonych przedmiotów. Rozległ się łomot i pośród trzasków i jęków wyrzucanych w powietrze materiałów, boczna ściana budynku osunęła się i runęła na glebę, sypiąc kurzem i rozniecając ogień. Zip z Maykelem dostali ciężką belą przez plecy, a by jeszcze tego było mało, na rękę Zipa wylądował jakiś betonowy blok, łamiąc mu ją i przygważdżając do ziemi.

Po chwili wszystko ustało. Tylko w powietrzu unosił się dym razem z duszącym kurzem, a naokoło leżały odłamki różności. Maykel podniósł się ostrożnie na łokciach. Lara leżała pod nim z zamkniętymi oczami, wciąż ogłuszona hukiem. Mężczyzna zrzucił z siebie twardą dechę, którą oberwał na spółkę z Zipem i zaczął rozcierać swój kark. Po tym dotyku ujrzał, że miał rękę całą we krwi - ostra belka wbiła się mocno, raniąc ciało prawie do kości. Teraz krew kapała mu z karku po szyi, z szyi natomiast na całe ciało. Syknął, bo w lewej ręce miał wbity spory kawałek szkła. Wyciągnął go i natychmiast druga rana zaczęła mu silnie krwawić. Nie przejął się tym. Obok ocknął się Zip. Krzywiąc się usiłował wstać, ale ręka wciąż tkwiła mu pod kamiennym blokiem. Maykel zbierając w sobie siły, odsunął blok i wyswobodził rękę Zipa.

- Dzięki. - Czarnoskóry też się sobą w ogóle nie przejął, jakby złamana ręka w ogóle mu nie przeszkadzała. Odwrócił się. - O kuźwa - podsumował.
Dom stał teraz bez bocznej ściany, którą wywaliło w powietrze.
- Pomyśl, ile szkód by było, gdybyś nie rozbroił pozostałych bomb - rzekł Maykel. - My byśmy nie żyli, a z nami połowa mieszkańców.
- To prawda. Ta bombka miała siłę trochę większą od dynamitu, jednak gdybym został w środku, to też bym zginął. - Zip uśmiechnął się do Maykela. - Jestem ci winny życie.

- No, to jesteśmy kwita, bo ja tobie też. Gdybyś nie przyszedł w porę, to nic by nas już nie uratowało.

W tym momencie ocknęła się Lara. Maykel pomógł jej wstać. Kobieta w tym starciu oberwała najmniej, bo Maykel ochronił ją swoim ciałem. Teraz mocno ją do siebie przytulił. Lara oddała mu mocny uścisk, czując zalewającą ją falę ulgi i nagle... Oprzytomniała. Jak rozwścieczona lwica odepchnęła Maykela od siebie. Jej oczy ściemniły się z gniewu prawie do czerni.

- Nie dotykaj mnie!!! - krzyknęła, wyciągając przed siebie obie ręce, jakby się śmiertelnie bała, że znów ją dotknie. - I nigdy więcej się do mnie nie zbliżaj!!!
- Laro...- szepnął Maykel błagalnie.

- Nie miałeś racji wtedy, kiedy powiedziałeś mi, że jak opowiesz mi całą prawdę, to nie zechcę cię znać!!! Jakbyś mi wtedy powiedział, wybaczyłabym ci!!! - Kobieta patrzyła na niego z furią.
- Laro... Ja nie miałem wyboru... - Maykel próbował się wytłumaczyć.
- Tak, akurat!!! Nie wierzę ci, kłamco!!! I już nigdy ci nie uwierzę!!! - Lara wiedziała doskonale, że mężczyzna nie miał wyboru i ona sama najprawdopodobniej też wkopała by kogoś, aby chronić najbliższych. Ale jak już się kłócić, to na maxa. - Teraz cię nienawidzę i właśnie teraz nie chcę cię znać!!! - Lara odwróciła się i zaczęła się oddalać. Wcale tak nie myślała, ale kiedy była wściekła, to nie panowała nad swoim językiem. Za to później zazwyczaj żałowała swoich słów i przez to cierpiała, ale to już inna sprawa.

 - Laro... -  Ponowił próbę ubłagania jej Maykel i zrobił krok w jej stronę, lecz w tym momencie przybiegł do nich przez zgliszcza Kurtis.
- Lara!!! - Chwycił Larę w ramiona i mocno przytulił do siebie. - Skarbie, nic ci nie jest? - Pocałował ją w czoło i ciaśniej otoczył ramionami.

Maykelowi na ten widok opadły ręce. Gapił się pełny bólu, jak Lara odwzajemniła uścisk Trentowi. Po chwili, Kurtis ze słowami "chodźmy stąd, skarbie" objął kobietę ręką i zaczął prowadzić przed siebie. Maykel podjął się ostatniej próby:

- Laro! - Usiłował złapać ją za nadgarstek, lecz w chwili, gdy to zrobił, jego szyję musnęło ostre kółko i gdyby mężczyzna nie miał dobrego refleksu i nie odskoczył - to na pewno stałby tu teraz bez głowy. Kurtis z powrotem chwycił do ręki puszczone przed chwilą Churigai i wbił w Maykela lodowate spojrzenie.
- Nie waż się jej nawet tknąć! - Dobitnie wycedził słowa. - Nie waż się w ogóle do niej kiedykolwiek zbliżać. - Objął Larę ciaśniej i odeszli, zostawiając osłupiałego Zipa i zdruzgotanego Maykela przed wejściem do rozwalonego budynku.

- Dlaczego tak zrobiła?! - Niedowierzał Zip. - O co jej chodziło?!!
- Dowiedziała się bolesnej prawdy - odparł Maykel, wciąż za nimi patrząc.
- Daj mu w mordę - doradził ciemnoskóry. - To nieprawdopodobne, aby wybrała jego zamiast ciebie. Przecież z ciebie jest porządny chłop!!!

Maykel nie miał kiedy podziękować Zipowi za dobre słowa, bo daleko w tle zamajaczyły mu sylwetki jego ekipy, więc rzucił się do nich i porwał Amelkę w ramiona. Tulił ją do siebie, dopóki się nie uspokoiła. Wycieńczona, zasnęła mu na ręku. Wtedy mężczyzna uścisnął jednym ramieniem każdego ze swojej ekipy, sprawdzając czy wszyscy byli cali. Najdłużej tuliła się do niego zapłakana, drżąca Cornelia.
- Zip… - Czarnowłosy kołysał malutką na ramieniu. - Widzę, że masz tu auto, mogę położyć do środka śpiącą Amelkę?

- Pewnie, daj mi ją, ja ją położę. - Zip wziął śpiące dziecko z rąk           Maykela, nie zważając na swoją złamaną.

- Dzięki - Maykel oddalił się, próbując z resztą grupy dojść do ładu, pozbierać się, otrząsnąć i zastanowić co dalej.

 CDN



Rozdział dedykuję Gosi10, bo czekała niecierpliwie na Zipa w akcji;-** (Gośka, przepisywałam ten rozdział dzisiaj jeszcze szybciej niż zawsze, specjalnie dla Ciebie, abyś już nie musiała tyle czekać xD)