Rozdział 4 – Pierwsze spotkanie

Lara Croft stała przy jakiejś wielkiej tablicy i z zainteresowaniem studiowała tekst na niej wyryty. Maykel uznał, że najlepiej będzie, jak zacznie swoim standardowym wejściem z zaskoku - Zaszedł kobietę od tyłu. 

- Dzień dobry - odezwał się.                 

Kobieta odwróciła się raptownie. Okazała się być niższa od Maykela.

- Dzień dobry – odpowiedziała zagadkowo. Miała przyjemną barwę głosu.

- Jestem Maykel Rouglas. - Mężczyzna wyciągnął przed siebie rękę. - Byliśmy umówieni. - Dodał, posyłając jej jeden ze swoich najbardziej czarujących uśmiechów. 

- Ach, pan Maykel. – Lara uścisnęła jego rękę i odwzajemniła uśmiech. - Lara Croft, rzeczywiście byliśmy umówieni. 

Maykel patrząc jej w oczy, spostrzegł coś, czego powinien się spodziewać. W brązowych, inteligentnych oczach swej przyszłej wspólniczki, mężczyzna dostrzegł coś na wyraz zdziwienia pomieszanego z odrobiną fascynacji. Chyba kobieta nie spodziewała się, że jej rozmówca będzie taki... atrakcyjny.

Rouglas nie szczędził sobie nigdy pochlebstw - znał opinie kobiet na swój temat. Wiedział, że jest przystojny, czuł się seksowny, a starał się być atrakcyjny. Widać, do tej pory mu się udawało. Wzrok Lary, dodał mu pewności siebie. Uśmiechnął się rozbrajająco:
- Może powinienem pocałować panią w rękę, lady Croft? – zagadnął, celowo przesadnie akcentując i krzywiąc się przy wyrazie "lady".

Lara roześmiała się. 

- Chyba nie – odrzekła. - Nie lubię publicznej demonstracji sztucznych uczuć. Proszę mówić mi po imieniu.

- W porządku - zgodził się Maykel. Jego też denerwowało takie                       pan-pani. - Rozumiesz coś z tego? – Zerknął nagle na tablicę, przy której się znajdowali.  Napisy na niej wyryte nie były w ich języku.

- To starożytne zapiski Majów. - Uświadomiła go kobieta i uśmiechnęła  się. - Większość rozumiem.

- Przeczytasz mi? - Lara nie była pewna, czy usłyszała zdanie twierdzące, czy też prośbę. W aksamitnym, miękkim głosie Maykela wyrazy miały dwuznaczne znaczenie.

- Jeśli chcesz. - Odwróciła twarz do tablicy i rozpoczęła odczytywać jej treść. 

Maykel udawał zainteresowanie, bo tak naprawdę gówno obchodzili go ci cali Majowie i ich zapiski. Ale w tej pozycji, mógł bardziej przyglądnąć się swej nowej towarzyszce w pracy.

Miał przed sobą kobietę średniego wzrostu, smukłą, bardzo zgrabną. Najpierw rzucił okiem na te części wyglądu, które skomentowała Cornelia.

Włosy. Lara miała długie, grube, kasztanowo - brązowe. Obecnie związane w ciasny warkocz, przerzucone były przez jej jedno ramię.  Na twarzy delikatny makijaż. Maykel miał spore doświadczenie w kwestii damskich malowideł. W końcu, pracował z Cornelią - ta ślicznotka spędzała mnóstwo czasu przed lustrem, rozkładając kosmetyki dookoła siebie. Trzy lata nie poszły w las - dzięki temu Maykel był w stanie rozpoznać, że Lara miała lekko podmalowane rzęsy czarnym tuszem i odrobinkę szminki na ustach. 

Ubranie. Lara miała figurę nienaganną, niejedna kobieta mogłaby jej pozazdrościć, ale w danym momencie sporo ukryła. Maykel zastanawiał się, czy celowo nie ukrywała swojej kobiecości, chociażby przed spojrzeniami zbyt nachalnych mężczyzn. No cóż, Cornelii nigdy to nie przeszkadzało, uwielbiała błyszczeć i być podziwiana. Chętnie odsłaniała nogi, ramiona, biust. Jej ubrania, zawsze świetnie komponowały się ze sobą, tworząc harmonijną całość. Lara miała na sobie czarny bezrękawnik bez dekoltu, ale i tak ta obcisła bluzeczka ładnie opinała jej kształtne piersi. W tym momencie, Maykel przysiągł sobie, że postara się zbyt często nie spoglądać w to miejsce. Być może dla własnego dobra. Dół pokrywały obcisłe dżinsy, a całość dopełniały buty na płaskiej podeszwie. Zero obcasów.

Na pierwszy rzut oka było widać, że choć ta kobieta była bogata, to nie lubiła przesadzać z elegancją. Jej strój był prosty, podobnie jak uczesanie włosów, ale i tak panna Croft zwracała na siebie uwagę facetów (trzech typków przeszło, mierząc ją zachłannie od góry do dołu). Maykel doszedł do wniosku, że dziewczyna jest ładna na swój naturalny sposób. Gdyby zadbała o perfekcyjny makijaż i ubiór, to z pewnością mogłaby stawać w konkury z Cornelią.

- No i tutaj właśnie nie potrafię rozczytać tych dwóch wyrazów, ale wydaje mi się, że są po prostu źle napisane. - Zakończyła Lara, odwracając się do Maykela.

Mężczyzna w jednej sekundzie oderwał od niej wzrok i błyskawicznie przeniósł go na tablicę, dalej udając zainteresowanego.

- Tak, na pewno są źle napisane - zgodził się. - Interesująca lektura. – dodał, uśmiechając się intrygująco.

- Nawet bardzo - odparła Croft.

W tym momencie, jakiś kobiecy krzyk zagłuszył ciszę. Ludzie odwracali się do stojącej obok fontanny dziewczyny, wymachującej z przerażeniem rękami. Maykel zastanowił się, czy Cornelia nie zrobiła tego celowo, aby zwrócić na siebie uwagę - ale nie, gdy go ujrzała, podbiegła, cała zgrzana z wielkimi, przestraszonymi oczami.

- Tam są piranie! – krzyknęła, wskazując na wodę.

Maykel uniósł wysoko brwi.

- Zwykłe ryby, dziewczyno, spokojnie.

- Nie są zwykłymi rybami! Mają wielkie zęby, widziałam! - Cornelia była w stanie przedzawałowym. No cóż, z rozwianymi włosami, zaróżowionymi policzkami i błyszczącymi oczami wyglądała tak pięknie, że Maykel nie był w stanie być na nią zły.

Lara roześmiała się cicho.

- To nie są piranie – rzekła do Cornelii uspokajająco. - Tylko barakudy. Nie wiem, po jaką cholerę je tam trzymają. 

Cornelia wbiła w nią błagalne spojrzenie.

- Są groźne? - spytała.

- Niestety tak. Lepiej niech nikt nie wchodzi do tej wody, gdy będą głodne. Te rybki są mięsożerne.

- O, Jezu... - Cornelia wzięła wdech i uśmiechnęła się do obydwojga.  - Ale się przestraszyłam.  Akurat chciałam usiąść tam, na tej fontannie.

- To jest Cornelia, Laro -przedstawił blondynkę Maykel. - Moja koleżanka z pracy.

Lara z Cornelią uścisnęły swoje dłonie.

- To co, może pojedziemy coś zjeść? - zaproponował Maykel dziewczynom.

- Yyy… nie, nie, ja muszę wracać do domu. - Sprytnie wymigała się Cornelia. Wiedziała, że Maykel pragnął pogadać z Larą sam. - Zapomniałam nakarmić psa! - skłamała.

Szybko pożegnała się z Larą, rzuciła do Maykela "na razie" i już jej nie było.

 CDN